EN
– Sa loob ng Meralco Gym sa Ortigas Avenue, katabi ng badminton court at isang minutong lakad mula sa basketball court, makikita ang isang canteen. Sa loob nito, sa pader, nakadisplay ang mga larawan ng lumang Meralco Reddy Kilowatts na lumaban mula 1968-1972 sa dating MICAA (Manila Industrial and Commercial Athletic Association). Kabilang sa mga larawang ito ang tagumpay nila sa 1971 MICAA Open kung saan tinalo nila ang Crispa. Mayroon ding mga larawan ng kanilang mga tropeo sa National Seniors at National Invitational na inorganisa noon ng Basketball Association of the Philippines.
Tuwing kumakain ako doon habang naghihintay ng mga interview sa mga coach at player, tinitingnan ko ang mga larawan. Noong una, puno ng paghanga, ngunit kalaunan, naisip ko kung namumuhay na lang ba sa lumang kaluwalhatian ang Meralco habang patuloy na pinapahirapan ng Ginebra.
Nagtrabaho ako para sa Meralco Bolts mula 2014-2017, nagsusulat ng mga kwento para sa kanilang website at para sa regular na media. Sa panahong iyon, apat na beses silang umabot sa finals, ngunit laging natatalo sa Ginebra. Kaya madalas akong nasa canteen, nagmumuni-muni kung kailan matatapos ang pagkadismaya.
Matapos talunin ng Meralco ang Ginebra at San Miguel upang makuha ang titulo ng Philippine Cup, naalala ko ang mga nagsimula mula sa simula ng mga pagkabigo – sina Cliff Hodge, na pinili noong 2012 draft; Anjo Caram, na napili noong 2013 draft; at Chris Newsome, na sumali noong 2015 draft. Nariyan din sina Gene Afable, Reynel Hugnatan, Norman Black, at Paolo Trillo.
Sana nga nakuha nila ang titulo nang mas maaga, ngunit ang mahalaga ay kasama pa rin sila sa organisasyon.
At naisip ko ang mga larawan sa pader ng canteen. Dapat nilang ilagay ang mga bagong larawan kasunod ng mga luma. Ang bagong tagumpay na ito ay nararapat at napapanahon.
Habang tumunog ang huling buzzer at nagdiwang ang Meralco, nakita kong ngumiti at nagdiwang ang mga beterano.
Bagay din na si Newsome ang nakaiskor ng basket na nagpanalo. Madalas ko naririnig na hindi niya kayang buhatin ang team, pero heto siya ngayon.
Si Hodge, mula sa NLEX Road Warriors sa PBA D-League, ay naging haligi ng team. Pero mas napansin si Calvin Abueva. Kahit noong naging pro sila, si Abueva ang nakakuha ng Rookie of the Year honors noong 2013 habang nasa Alaska Aces.
Habang hindi maka-abante ang Bolts, sinasabi ng iba na si Hodge ay isa lang sa mga talentadong player na hindi kayang buhatin ang kanyang koponan. Pero heto, may titulo na siya mula noong D-League days niya.
Si Caram naman, sinasabing masyadong maliit para sa pros. Pero heto siya, 11 seasons na sa PBA at hindi naman benchwarmer. Hindi ka tatagal ng ganun kung laging nasa dulo ka lang ng bench.
At paano mo hindi ikatutuwa si Luigi Trillo? Nakita ko kung paano siya nagsakripisyo noong nag-coach siya sa Adamson sa UAAP. Nung nasa Alaska siya, tahimik ang lahat nang makuha nila ang ika-14 na korona ng liga. Tumanggap din siya ng Press Corp’s Coach of the Year Award.
Habang nasa abroad si Black, si Luigi ang humawak ng Meralco at tinalo nila ang Ginebra sa isang playoff series. Napansin ng mga big boss iyon at nang matapos ang tour of duty ni Black, si Trillo na ang pumalit.
Pagkatapos ng maraming taon ng pagkakatok sa pintuan ng kampeonato, nakuha na rin ng Bolts ang tagumpay. Isang kwento ng pagtubos at tagumpay ang kanila.
Ang sarap ng pakiramdam.